کافکا سینما را سیل بی‌پایان و بی‌وقفه‌ی تصاویر می‌داند و می‌گوید به این دلیل به سینما علاقه‌ی چندانی ندارد که خود نیز مانند سینما «زیاده بصری» است. بااین‌همه، گرچه این زیاده بصری بودن میان کافکا و سینما فاصله می‌اندازد، اما چشمان بسیاری از بینندگان میان‌مایه‌ی سینمای روایی را به پرده‌ای می‌دوزد که اغلب از تکرار رویدادهای جهان فراتر نمی‌رود.