حالا او مرده و چیزی جز چند کتاب و معمای مرگش باقی نمانده. شاید حالا باید سؤال‌های سخت اما ریشه‌ای را بپرسیم: چه چیزی در نوشته‌های همینگوی هست که او را به همه نسل‌ها متعلق می‌کند؟ چیزی که باعث می‌شود حتی ما که برخی از کارهای او را دوست نداریم و از بسیاری از خصایلش خوشمان نمی‌آید، قدرت و طنین صدای او را تأیید کنیم.