سینمای ایران همواره مدنظر چند منتقد خارجی قرار دارد و اغلب شاهد نقدهای آن‌ها در نشریات گوناگون هستیم. «دبورا یانگ»، منتقد مشهور نشریه معتبر «ورایتی» و «هالیوودریپورتر» یکی از این منتقدان است که بسیار از فیلم‌های سینمای ایران را موردبررسی و تحلیل قرار داده است.

برای صحبت کردن درباره شخصیت‌ها، تولیدات کوریو گرافیک یا رویدادهای مرتبط با رقص معاصر در فرهنگ غربی دهه ۵۰ تا به امروز، از عبارت تاریخچه رقص معاصر بهره خواهیم برد.

محمدرضا وطن‌دوست نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی «وقتی لیموها زرد شدند» برنده جایزه اول جشنواره بین‌المللی فیلم مونترال پس از ۸ سال فیلم مستند سینمایی «ننا»را با تصاویری شگفت‌انگیز آماده نمایش کرده است.

مایلم نگاهی به تفاوت استانیسلاوسکی و گروتفسکی در کاربر شیوه حرکات جسمانی بیندازم. گروتفسکی صرفاً سیستم استانیسلاوسکی را به خدمت نگرفت بلکه قضیه خیلی پیچیده‌تر از آن بود. او حرکات جسمانی را از نقطه‌ای که به دلیل مرگ استانیسلاوسکی متوقف‌شده بود، از سر گرفت. یک روز هنگامی‌که با من در مورد کاربر روی حرکات جسمانی صحبت می‌کرد، گفت: این درواقع همان شیوه کنش‌های استانیسلاوسکی نیست بلکه حرکت‌های بعدی آن است، کار گروتفسکی بیش‌تر در ادامه کار استانیسلاوسکی است.

کافکا سینما را سیل بی‌پایان و بی‌وقفه‌ی تصاویر می‌داند و می‌گوید به این دلیل به سینما علاقه‌ی چندانی ندارد که خود نیز مانند سینما «زیاده بصری» است. بااین‌همه، گرچه این زیاده بصری بودن میان کافکا و سینما فاصله می‌اندازد، اما چشمان بسیاری از بینندگان میان‌مایه‌ی سینمای روایی را به پرده‌ای می‌دوزد که اغلب از تکرار رویدادهای جهان فراتر نمی‌رود.

سلیس: شاید خیلی کسان مانند من مایل باشند بدانند که چه عواملی یک نمایشنامه را به یک اثر هنری تبدیل می‌کند. همین سؤال را می‌توان این گونه هم پرسید که اگر یک نمایشنامه‌ی مشخص مثلاً «پرندگان» آریستوکراس به رأی صاحب نظران، یک اثر هنری است به خاطر وجود چه عنصر یا عناصری است؟