مهدی فیضی‌صفت
کم نیستند چهره‌هایی که یک‌شبه ره صدساله می‌روند، مثل یکی از خوانندگان گروه «ماکان بند» که کنسرت‌هایشان یکی پس از دیگری «sold out» می‌شود؛ پسر 20 ساله‌ای که تا چند وقت قبلش پیک موتوری بود و برای چند هزار تومان، از این سر شهر می‌کوبید و می‌زد به دل خیابان و حالا بین سانس‌های کنسرتش، لباس‌های گران‌قیمت عوض می‌کند تا مبادا جلوی چشم دوستدارانش تکراری شود. امروزه دور، دور «بند» هاست، ماکان‌بند، هوروش بند و هزار «بند» دیگر سالن‌های کنسرت‌ها را قرق کرده‌اند اما تاریخ نشان داده عمر فعالیتشان به درازا نمی‌کشد.
آرزوی ماندگاری
برنامه‌های «تاک شو» تلویزیونی هم انگار منتظرند خواننده جوانی گُل کند و دعوتش کنند به برنامه‌هایشان. رقابتی نامرئی دارند با یکدیگر تا زودتر بپرسند متولد چه سالی هستی؟ کدام رنگ را بیشتر دوست داری و آرزویت چیست؟ تمامشان هم از محبوبیت می‌گویند و ترجیحش بر شهرت، همه‌شان می‌خواهند «ماندگار» شوند ولی مرور فهرست بلندبالای خوانندگان معرفی‌شده در 10 سال اخیر گواهی می‌دهد «ماندگاری» در حد یک آرزو برایشان باقی‌مانده و دیگر کمتر نامی از آن‌ها شنیده می‌شود. هرچند اگر برایشان آبِ ماندگاری نداشت، نانِ شهرت مقطعی و جیب پرپول داشت. بسیاری از این خوانندگان را تهیه‌کننده‌ها و دست‌های پشت پرده «بزرگ» می‌کنند، تبلیغات وسیعی روی صدا و چهره‌شان انجام می‌دهند و در مدت‌زمانی کوتاه، سود سرشاری به جیب می‌زنند و بعد هم برایشان مهم نیست چه بر سر صداهای تازه می‌آید؛ البته بسیاری از خوانندگانِ یک‌شبه از کمترین توانایی حنجره برخوردارند و بیشتر تبلیغات و فرم و استایل است که نگاه جوان‌ها و مخاطبان عام را به سویشان خیره می‌کند.
از همایون تا بانی
در چند سال اخیر خوانندگانی مانند «حامد همایون»، «بهنام بانی»، «حمید هیراد» و «محسن ابراهیم‌زاده»، سلاطین کنسرت در ایران بوده‌اند، بیشترین تعداد جذب مخاطب، فروش بلیت و سوددهی را برای سرمایه‌گذاران داشته‌اند اما در ماه‌های اخیر کمتر نامی از «حامد همایونی» شنیده می‌شود که وقتی پیچ رادیو و تلویزیون را باز می‌کردید، به‌احتمال‌زیاد صدایش را می‌شنیدید. برنامه‌های پرمخاطبی مانند «دورهمی» و «خندوانه» هم سر و دست می‌شکستند تا این خواننده، دعوتشان را قبول کند و مقابل دوربینشان بنشیند ولی مردم خیلی زود فراموش کردند ذوق و شوقی را که برای شنیدن قطعات جدید حامد همایون داشتند.
فراموش‌شده‌ها
پیش‌تر هم خوانندگانی بودند که از شهرت و محبوبیت بسیار بیشتری برخوردار بودند اما حالا شاید کسی نام و چهره‌شان را به خاطر نیاورد. «حامد هاکان»، خواننده فقید موسیقی پاپ که همراه با «محسن چاوشی» و «محسن یگانه»، تیم موفقی را شکل داده بود خیلی زود کمرنگ شد و دیگرکسی یادش نیامد چاوشی و یگانه، همراه دیگری هم داشتند. «مجتبی کبیری»، یکی دیگر از خبرسازترین خوانندگان دهه هشتاد بود که با تقلید سبک و صدای «سیاوش قمیشی» و البته همکاری با ترانه‌سرای مشهوری چون «مریم حیدر زاده» و آهنگساز موفقی مانند «پدرام کشتکار»، شبکه‌های داخلی و خارجی را تسخیر کرد ولی به همان سرعت محو شد. همچنین «محمد زارع»، یکی دیگر از مقلدان موسیقی‌دان لس‌آنجلس نشین بود که با ترانه‌هایی مانند «وقتی رفتی باز هوا بد شد» و «رو درودیوار این شهر» به محبوبیتی فراگیر در نزد جوانان علاقه‌مند به موسیقی پاپ دست‌یافت ولی حالا خبری از او نیست.
بمب‌های کم اثر
«مازیار عصری» با «خوابو از چشام بگیر»، «پویان» با «یه روزی یه روزگاری، حرف بین ما نگاه بود»، «آرش دلفان» با «حالا من یه آرزو دارم تو سینه»، «شهاب بخارایی» با «دلم عاشقت نمیشه، اینو خوب بدون همیشه»، «آرش یوسفیان» با «وقتی‌که می‌رفتی با پای پیاده»، «کیوان داوودی» با «نمیاد اونی که دلم می خواد»، «آریا جهان میرزایی» با «دل من دست‌بردار، دیگه بسه انتظار» و بسیاری دیگر در زمان خود مانند بمبی در عرصه موسیقی پاپ ترکیدند ولی اثرات بمبشان خیلی سریع از بین رفت، حتی خواننده‌ای مانند «محمدرضا آزادپور» که دستی بر آتش نوازندگی داشت، آلبوم باکیفیت و موفقی مثل «هم ترانه» را روانه بازار کرد و موردتوجه اهالی فن هم قرار گرفت ولی نتوانست حضور پررنگ خود در موسیقی را تداوم ببخشد.
شهرت یک‌شبه به دست نمی‌آید
ماندگاری را نمی‌توان مانند شهرت، یک‌شبه به دست آورد، اگر خوانندگانی هستند که بعد از چند دهه هنوز در میان مردم شنیده می‌شوند و جایشان گوشه قلب و ذهن مردم تثبیت‌شده، در انتخاب اشعار و ملودی‌ها وسواس زیادی داشته‌اند، دغدغه‌های مردم را لمس و درک کرده‌اند و همچنین خود را با نیازهای هر نسل تطبیق داده‌اند. شاید به همین خاطر است که دیگر مثل فریدون فروغی، کوروش یغمایی و چندین و چند خواننده غربت نشین نداریم؛ خوانندگانی که در قید حیات‌هایشان در دهه‌های ششم و هفتم زندگی‌شان، بازهم می‌توانند دل نوجوانان و جوانانی را ببرند که چهل، پنجاه سال از خودشان کوچک‌ترند. این هنرمندان را می‌توان ستاره واقعی نامید که برخلاف خوانندگان امروز، تنها شهاب‌سنگی زودگذر نیستند.
منبع: روزنامه همدلی
