نوزده سال سال پیش در چنین روزهایی، «رابی ویلیامز» توانست برای دومین‌بار با آلبومش در صدر پرفروش‌های بریتانیا قرار بگیرد. این آلبوم «انتظارت را داشتم» نام داشت و توانست در ادامه موفقیت‌هایش، به پرفروش‌ترین آلبوم سال بریتانیا نیز تبدیل شود و بیش از ۲, ۵ میلیون نسخه از آن به فروش رفت، اما اهمیت این رخداد تنها به فروش و بازار موسیقی ربط ندارد.
رابرت پیتر ویلیامز که بعدها نام هنری رابی ویلیامز را برای خود برگزید، در این روزگار تازه سه سال بود که از گروه بسیار موفق «تِیک‌دت» جداشده بود و به‌طور مستقل کار می‌کرد. تیک‌دت یک گروه کویینتت پسرانه تین‌ایجری بود که پا جای پای اسلاف نامداری مانند «نیو کیدز آند به لک» گذاشته و به‌سرعت به قله شهرت و محبوبیت رسیده بود.
گروهی متشکل از پنج انگلیسی خوش‌تیپ و خوش‌قیافه و خوش‌صدا که آهنگ‌های سوزناک عاشقانه می‌خواندند. تقریباً یک‌جور اسپایس‌گرلز پسرانه، اما خیلی معقول‌تر و البته با موسیقی‌ای بسیار باکیفیت‌تر. اگر به فلسفه تاریخ اعتقاد داشته باشید و تاریخ موسیقی پاپ را هم دنبال کرده باشید، حتماً می‌دانید که گروه‌هایی ازاین‌دست زیاد کنار هم دوام نمی‌آورند، زیرا معمولاً یا یکی از اعضا از بقیه بهتر و خلاق‌تر است و بعد از مدتی حس می‌کند دارد سکوی پرتاب بقیه اعضا می‌شود و به همین دلیل نوای جدایی سر می‌دهد؛ یا کل گروه بعد از مدتی، خصوصاً وقتی سنشان بالاتر رفت و دیگر برای شنوندگان تین‌ایجر مؤنث جذاب نبودند، به‌ناگزیر از هم جدا می‌شوند و بخت را جایی دیگر می‌جویند.
از «جکسون فایو» تا «وان دایرکشن» همیشه همین بوده و حتی گروه‌های بزرگ و موفقی مانند «بویزون» و «بک‌استریت بویز» هم نتوانستند از این آسیب‌ها در امان بمانند. «تیک‌دت» هم تنها شش سال دوام آورد. غیر از رابی ویلیامز، گری بارلو، مارک اوون، هاوارد دانلد و جیسون اورنج نیز در گروه عضویت داشتند. البته سه نفر اول قدَرتر و مهم‌تر جلوه می‌کردند. رابی ویلیامز اولین کسی بود که وضعیت گروه را به هم‌ریخت. اول در شب اجرایشان در ام‌تی‌وی اواردز سال ۱۹۹۴ اُوردوز کرد. بعد در کنار گروه «اویسس» در جشنواره گلاستنبری دیده شد. اعضای دیگر به او اولتیماتوم دادند که تکلیفش را روشن کند و مسئولیت‌پذیر باشد. اورنج میانه دعوا را گرفت و گفت رابی از گروه برود، اما ویلیامز مشکل اصلی‌اش با این بود که ریاست گری بارلو را نمی‌پسندید و از دستش خسته شده بود.
تیک‌دت بدون ویلیامز با همان چهار نفر به کارش ادامه داد و تنها دو سال دوام آورد. معلوم شد که حضور رابی چه وزنه سنگینی برای موفقیت گروه بوده است. از آن‌طرف رابی ویلیامز کارهای انفرادی خود را سروسامان داد و منتشر کرد و پشت‌هم موفقیت به دست آورد. کار تِیک‌دت تمام بود، اما رابی ویلیامز تازه جان گرفته بود و داشت می‌درخشید. آن‌طرف، مارک اوون و گری بارلو هم کارهای انفرادی‌شان بد نبود و هرازگاهی سروصدایی به پا می‌کردند، اما رابی ویلیامز یک فوق‌ستاره شد؛ ۱۱ آلبوم موفق و تعداد زیادی کنسرت درجه‌یک برگزار و با برترین خوانندگان و نوازندگان دنیا همکاری کرد و بیش از ۵۰ بار نامزد یا برنده جوایز معتبر موسیقایی شد. در دلیل موفقیت او حرف‌وحدیث بسیاری هست، اما اگر بخواهیم ماجرا را ساده‌تر کنیم باید بگوییم او بهتر از بقیه اعضای گروه فاز موسیقی آلترناتیو پایان دهه ۹۰ را درک کرد، شعرها و ملودی‌های بهتری نوشت و کلیپ‌های درخشان‌تری ساخت و البته از سمت آن سبک پاپ سانتی‌مانتال و اسلوی گروه تیک دت، بیشتر به سمت موسیقی راک و شاخه‌های آن تمایل پیدا کرد و به‌همین‌دلیل از سوی شنوندگان پذیرفته شد.
رابی ویلیامز از بقیه خلاق‌تر بود و مزد این خلاقیت را هم گرفت. گری بارلو همچنان رقیب طراز اول او باقی ماند، اما بقیه کم‌کم میدان را خالی کردند. در سال ۲۰۱۰ تیک‌دت بعد از یک دوره سکوت طولانی دوباره آغاز به کار کرد و البته رابی ویلیامز هم پس از حرف‌وحدیث‌های فراوان پذیرفت که دوباره با گروه همکاری کند.
فعالیت دوباره تیک‌دت اتفاق مهمی در دنیای موسیقی بود و سر تیتر تمام نشریات هنری شد. گروه چند کنسرت و آلبوم موفق ارائه کردند، اما بازهم رابی تک‌رو و کله‌شق بود که این‌بار مشکلات خانوادگی و تولد دومین فرزندش را بهانه کرد و از گروه جدا شد. کمی بعد، اورنج هم بارلو را تنها گذاشت. او به همراه اوون و دانلد حالا اعضای گروه سه‌نفره تیک‌دت هستند.
همواره نقدهایی به رفتار و کردار رابی ویلیامز بوده و راستش حاشیه‌های عجیب هم در زندگی‌اش کم نداشته و برای خودش آدم خبرسازی بوده، اما از این‌ها که بگذریم در تکنیک خوانندگی، خلاقیت و تجربه قطعات عجیب‌وغریب و کم‌سابقه در موسیقی پاپ حقیقتاً باید او را ستاره‌ای نخبه و ستودنی دانست. آن صدای حجیم کم‌ویبره، آن قدرت تلفیق سبک‌های مختلف خوانندگی و درعین‌حال هوش بسیارش در ادراک روح موسیقی زمانه، باعث می‌شود هر بار که نامش را می‌شنویم، حواشی او را فراموش کنیم و تنها به صدایش گوش فرا دهیم.
علی مسعودی‌نیا
