گام های سنگین و آهسته پاسبان در خیابان شب طنین انداز بود. اگر چه هنوز خیلی دیر هنگام نبود و تا انتهای شب ده دقیقهای باقی بود اما تقریباً احدی در خیابان دیده نمی شد. بادی آواره و سرد که در خود دانه های باران داشت همهمردم را به خانه ها فرستاده یا در خانه ها نگه داشته بود.
پاسبان شب در حوزه تعیین شده ماموریتش قدم می زد، گاه و بیگاه می ماند و درها و دریچه های مغازه ها را یک به یک وارسی می کرد تا مطمئن شود که به خوبی قفل شده اند. هر از گاهی میماند، بی خودی باطومش را به صورتی ماهرانه در هوا می چرخاند و بعد نگاه مراقب و کنجکاوش را به سوی خاصی در خیابان پرتاب می کرد. چیز مشکوکی که نمی دید دوباره به راه می افتاد. در این خیابان، مغازه ها و اداره های مهمی قرار داشت که همه از ابتدای غروب بسته و رفته بودند. تنها جاهایی که همچنان چراغ هایشان روشن بود داروخانه ای بود در نبش خیابان، یک مغازه ی سیگار فروشی در وسطها و یک کافه شبانه روزی در آن انتها.
پاسبان ناگهان قدم هایش را آهسته کرد. در ورودی تاریک فروشگاه ابزار فروشی مردی ایستاده بود. مردی غریب با سیگاری خاموش برلب. پاسبان به طرف او رفت. "همه چیز مرتبه سرکار." مرد با عجله گفت ."من اینجام به خاطر دیدن یک دوست. این قراری است که من و دوستم بیست سال پیش با هم گذاشتیم . به نظر شما کمی عجیبه. مگه نه؟ باشه .... باشه. براتون توضیح می دم تا قبول کنین که همه چیز مرتبه. بیست سال پیش، این جا یه رستوران بود به نام "رستوران جو."
"پنج سال پیش جمع کرد " پاسبان گفت.
مردی که در درگاه تاریک ابزار فروشی ایستاده بود کبریتی کشید و سیگارش را روشن کرد. با نوری که کبریت داد پاسبان صورت مرد را بهتر دید. صورتی رنگ پریده و گرد با چشمانی درخشان که درکنار ابروی راستش خال خوش رنگ کوچکی قرار داشت. کراوات مرد چشم پاسبان را نشانه گرفت. سنجاق الماس بزرگی کراوات مرد را به پیراهنش چسبانده بود.
مرد پكی به سیگارش زد و داستانش را ادامه داد.
"بیست سال پیش، من همین جا در رستوران جو ... رستوران بیگجو، شامم را با جیمی ولز خوردم. با جیمی، با بهترین دوست و قابل اعتمادترین مرد دنیای خودم. جیمی و من اهل این جا .. همین نیویورک درندشت بودیم و با یکدیگر بزرگ شده بودیم. برای هم برادر بودیم. من، هجده و جیمی نوزده سالش بود . صبح فردای اون شبی که این جا با هم شام خوردیم من تصمیم گرفتم نیویورک را ترک کنم و به طرف غرب برم. می خواستم اختیار سرنوستم را خودم به دست بگیرم. می خواستم خودم سرنوشتمو بسازم .اما جیمی ... آه، شما نمی تونین حتی یه متر اونو از این نیویورک دور کنین. از نظر او غیر از این جا، جای دیگه ای در دنیا نیست. اون شب، اون شب آخر، قرار گذاشتیم که بیست سال بعد دوباره همین ساعت و همین جا همدیگر را ملاقات کنیم صرف نظر از این که چقدر از هم دور، ثروتمند یا فقیر شده باشیم ..... فقط و فقط اگر زنده باشیم باید خودمان را به این جا برسونیم و یکدیگر را ببینیم. فکر می کردیم که در این زمان دراز بیست ساله باید زندگیهامون را ساخته باشیم."
"ماجرای خیلی جالبیه " پاسبان گفت ."ولی ....ولی یه بیست سال بین دو ملاقات، زمان درازیه. ببینیم هیچ خبری از دوستت نداشتی تو این مدت؟"
"خب، می دونین که سخته. اوایل به طور مرتب به هم نامه می نوشتیم اما بعد، به مرور زمان، رد همدیگه رو گم کردیم. من یه زندگی پر از نشاط و کار در غرب واسه خودم داشتم و بنابرین فرصت کافی برای نامه نگاری پیدا نمی کردم. ولی مطمئنم که جیمی ولز امشب واسه دیدن من میاد البته اگه هنوز زنده باشه.... چون ..... چون او همیشه بهترین و صادق ترین دوست درتمام دنیاست. او هرگز رفیق قدیمیشو فراموش نمی کنه، من یقین دارم سرکار. بیشتر از هزار کیلومتر از اون سر آمریکا کوبیدم و تا اینجا اومدم که امشب در همین نقطه منتظرش بایستم و این خیلی بده اگه جیمی .. دوست قدیمی من اینکار رو نکنه."
مردی که از غرب آمده بود آستینش را بالا زد و نگاهی به ساعتش انداخت. پاسبان بی اختیار ساعت مچی آن مرد را دید. ساعتی گران قیمت با الماس های ریز و درخشان.
"شد سه دقیقه به ده. دقیقاً ساعت ده بود اون شب که من جلوی رستوران بیگجو، به جیمی جان شب بخیر گفتم و از او جدا شدم."
"غرب به شما ساخته رفیق. وضعتو توپ کرده انگار. همینطوره؟"
پاسبان پرسید.
"بد نبود. امیدوارم وضع جیمی هم تو این بیست سال خوب شده باشه. البته جیمی همیشه یه ذره کند و محتاط بود. بهترین مرد اما یه کم کند و محتاط. هیچ وقت ریسک نمی کرد. اصلن اهلش نبود. من اما واسه رسیدن به مایه، ریسک و خطرهای زیادی کردم. تو غرب مجبوری ریسک کنی."
پاسبان باطومش را در هوا چرخاند و به راه افتاد.
"من به کارم ادامه بدم بهتره." پاسبان گفت." امیدوارم رفیق شما خوش قول باشه و به خوبی و خوشی سر قرار بیاد. راستی خیلی منتظرش میمونی؟"
"حداقل نیم ساعت." مرد پاسخ داد. "اگه جیمی زنده باشه، حتماً میاد. من منتظرش میمونم . یادم نرفته که چقدر این مدت طولانی را صبر کردم به خاطر جیمی. جیمی خوب قدیمی .شب بخیر سرکار."
"شب بخیر آقا" پاسبان گفت و راهش را کشید و با همان گام‌های سنگینش رفت تا درها و دریچه ها و قفل ها را مثل هر شب کنترل کند. در همین لحظه باران شروع به باریدن کرد. بادی که از قبل میوزید با دانه های ریز و سرد باران قاطی شد. چند نفری که به دلایلی بایستی در آن هوای بد و آن وقت شب بیرون می بودند با سر و گردن های خم یا مخفی شده در یخه ها، شتابزده در خیابان می دویدند. دست‌هایشان را در جیب‌ها فرو کرده، یخه‌های کت و پالتوها را بالا زده و کلاه‌هایشان را تا آن جا که می‌توانستند پایین کشیده بودند. در خیابان و در آن درگاه تاریک مغازهابزار فروشی، اما مردی که بیش از هزار کیلومتر راه بریده و از غرب آمده بود تا دوست دیرینه اش را ببیند بی حرکت ایستاده بود، سیگار می کشید، اطراف را می پایید و انتظار می کشید.
بیست دقیقه بعد، وقتی که داشت کم کم ناامید می شد دفعتاً مردی بلند قد، عرض خیابان را با عجله طی کرد و به طرف او آمد. این مرد هم مثل آن چند نفر دیگر یخه بارانیاش را تا گوش‌ها بالا زده و کلاهش را تا آن جا که می شد پایین کشیده بود.
"این تویی باب؟" مرد با تردید پرسید.
"جیمی ولز ؟ ... این تویی جیمی؟" مردی که در درگاه ایستاده بود با صدای بلند پرسید.
مردی که تازه از راه رسیده بود با هر دو دستش، دستهای آن دیگری را گرفت . "این بابه. باب قدیمی عزیز. خدایا ... من مطمئن بودم که تو حتماً میای. خب، خب، بیست سال زمان درازیه. این طور نیس؟ بیگجو براری از این جا رفته. حیف! اگه نمی رفت می تونستیم یه شام حسابی با هم بخوریم به عنوان جشن دیدار دوباره. غرب با تو چه کرده پیرمرد؟"
"عالی. به من که هر چه می خواستم داده. ولی ... ولی جیمی تو چرا عوض شدی؟ خیلی هم عوض شدی. یادم نمیاد که تو قدت اینقدر بلند باشه."
"از وقتی که ترکم کردی قدری قد کشیدم."
"کارا تو نیویورک خوب پیش می ره جیمی ؟"
"خب، بیا بریم باب. بیا بریم یه جای کوچیک .... جایی که سراغ دارم خیلی دور نیس. اون جا می تونیم یه صحبت طولانی راجع به این بیست سال طولانی داشته باشیم."
هردو مرد به راه افتادند. شانه به شانه. مردی که از غرب آمده بود در باره زندگیش در غرب صحبت می کرد و از موفقیتهایش می گفت و آن دیگری با صورتی پوشانده در یخه ی پهن بارانی اش با علاقه گوش می داد.
به نبش خیابان رسیدند. آن جا چراغ‌های داروخانه همه جا را مثل روز روشن کرده بود. هر دو از حرکت ماندند و خیره و عمیق به چهره ی هم نگاه کردند. ناگهان، مردی که از غرب آمده بود دستش را پس کشید.
"تو جیمی ولز نیستی." به صراحت گفت. "بیست سال زمان درازیه ولی اون قدر کافی نیست که دماغ کشیده ی تو رو کوتاه کنه". 
"اما کاملاً کافیه که یک دوست خوب را به یک جانی تبدیل کند."
دیگری گفت.
"آقای سیلکی باب، تو بازداشتی. از ده دقیقه پیش بازداشتی. تو به وسیله پلیس غرب تحت تعقیبی. اونا حدس میزدن که تو ممکنه به این طرف بیای پس به ما خبر دادن که مراقب باشیم. اونا میخوان یه خرده با تو حرف بزنن و تو می دونی چرا ... در باره سرقت بانک. حالا تو آروم و بی سر و صدا با من میای. مگه نه؟ این عاقلانه تره. ولی ... ولی قبل از این که به پاسگاه، بریم میخوام یه یادداشت کوچیک بهت بدم. قول می دم که می تونی همین جا و زیر نور اون این پنجره بخونیش. این یادداشت از رفیقت جیمی ولزه. او یه پلیسه الان."
مردی که از غرب آمده بود همراه با کاغذ به طرف پنجره داروخانه رفت. دستش وقتی که شروع به خواندن یادداشت کرد مشکلی نداشت ولی به پایان نرسیده شروع به لرزیدن کرد. یادداشت، بسیار کوتاه بود:
باب!
من سروقت اون جا بودم، همون جا و همون طوری که بیست سال پیش با هم برنامه ریزی کرده بودیم. اول نشناختمت اما وقتی که سیگارت رو روشن کردی شناختمت. تو همون سارق بانکی بودی که تحت تعقیب پلیس غرب بودی. باید فوراً دستگیرت میکردم ولی نتونستم .... خودم نتونستم بنابرین از یکی از مامورهای مخفی همکارم خواستم که این کارو واسم انجام بده. رفیق قدیمی تو: جیمی.
عکس: Vincent Minor
