هری پاتر پس از سال‌ها دوباره با طلسم خود بر صنعت نشر آمریکا سایه افکند.

موزه ونگوگ در آمستردام روز سه‌شنبه از نمایشگاه جدیدی رونمایی کرد.این نمایشگاه بر هجده ماه آخر زندگی ونسان ونگوگ، نقاش بزرگ سبک پسا امپرسیونیست، تمرکز دارد که اوج بیماری روانی او بود. ونسان ونگوگ که در هنر قرن بیستم میلادی چهره‌ای تأثیرگذار محسوب می‌شود، با فقر، اضطراب و افسردگی شدید زندگی کرد و در سال ۱۸۹۰ میلادی با شلیک گلوله جان خود را گرفت.

کافکا سینما را سیل بی‌پایان و بی‌وقفه‌ی تصاویر می‌داند و می‌گوید به این دلیل به سینما علاقه‌ی چندانی ندارد که خود نیز مانند سینما «زیاده بصری» است. بااین‌همه، گرچه این زیاده بصری بودن میان کافکا و سینما فاصله می‌اندازد، اما چشمان بسیاری از بینندگان میان‌مایه‌ی سینمای روایی را به پرده‌ای می‌دوزد که اغلب از تکرار رویدادهای جهان فراتر نمی‌رود.

حالا او مرده و چیزی جز چند کتاب و معمای مرگش باقی نمانده. شاید حالا باید سؤال‌های سخت اما ریشه‌ای را بپرسیم: چه چیزی در نوشته‌های همینگوی هست که او را به همه نسل‌ها متعلق می‌کند؟ چیزی که باعث می‌شود حتی ما که برخی از کارهای او را دوست نداریم و از بسیاری از خصایلش خوشمان نمی‌آید، قدرت و طنین صدای او را تأیید کنیم.